dırmalamaq

f.

1. Qazımaq, cırmaqlamaq. <Pələng> də məni görmüşdü, pəncəsi ilə acıqlı-acıqlı yeri eşir, dırmalayırdı. A. Ş.. Kamal elə bir həyəcanla çığırdı ki, elə bil qaraquş indicə caynaqları ilə onun üz-gözünü dırmalayacaqdı. M. Rz..

2. məc. Qıcıqlandırmaq, əziyyət vermək, pis təsir etmək (bu mənada adətən «qulağı», «qəlbi» və s. sözlərlə işlənir). İnan ki, bir acı söz, bir baxış, bir incə gülüş; Kədərli, sıtmalı bir qəlbi dırmalar, yaralar. H. C.. Gözəlliksiz bir sənətin nə duyğusu, nə canı var; O dırmalar qulaqları, balta kimi odun yarar. S. V.. Gözümün nurudur qoçaq adamlar; Ruhumu dırmalar şıltaq adamlar. M. R..